اکانت قانونی بازی The Last of Us Part I

The Last of Us Part 1 با درنظر گرفتن بسته الحاقی Left Behind تجربه‌ای ۱۶ الی ۱۷ ساعته را دراختیار مخاطبان قرار می‌دهد. از نظر بصری، بازی دست‌خوش تغییرات بسیاری شده و حال زیبا‌تر از همیشه می‌توانید The Last of Us را تجربه کرده و تغییرات اعمال شده روی انیمیشن‌ها و میان‌پرده‌ها، سبب شده تا گیم‌پلی و داستان سرایی بازی هم درگیرکننده‌تر از قبل باشد. بااینکه بازی برای کاربران تازه‌وارد، یک تجربه جدید و تازه است، اما شاید برچسب ۷۰ دلاری برای هواداران قدیمی تاحدی زیاد باشد. بااین‌حال جهان The Last of Us و داستان آن قدر زیبا و دوست داشتنی است که به‌راحتی به آغوش گرم آن بازگردید.

یکی دیگر از چیزهای مهمی که در این نسخه ریمیک تغییر اساسی داشته و برای کسی که بارهای نسخه اصلی و ریمستر را بازی کرده ملموس است، تغییر احساسات در چهره‌هاست، به خصوص چهره جول. جول اساسا ساخته شده تا نماد رنج‌دیدگی باشد و در Part II نمایش بی‌بدیلی از او در راستای همین هدف دیدیم. جول دختر خودش را از دست داده و در یک سفر طولانی ارتباطی عاطفی با کسی برقرار می‌کند که برایش یادآور دختر خودش است. برایش خون به پا می‌کند و قسم می‌خورد که اگر یک بار دیگر این مسیر جلوی پایش قرار بگیرد باز هم همان تصمیم‌ها را می‌گیرد. ما همه این‌ها را در قسمت دوم دیدیم و دوباره داریم قسمت اول را بازی می‌کنیم.

آنچه در The Last of Us Part 1 Remake تجربه می‌کنید به لحاظ روایت، داستان کاملا دست نخورده است. در اصل، بازی آنقدر در این بخش قوی بوده که اصلا نیازی به تغییر در خود نمی‌بیند. چیزی که در بازی‌های ویدیویی با گذر زمان دچار فرسودگی می‌شود گیم‌پلی است که تا حد قابل قبولی بهبود یافته، جایگزین‌هایی برایش پیدا شده یا جایگزین‌هایی برایش پیدا شده. اما دلیل اصلی وجود این بازی، بحث نوسازی گرافیکی است. پیشرفت تکنولوژی کاری می‌کند که بازی‌های خوش گرافیک چند سال پیش هم حتی حالا ضعیف جلوه کنند و این ریمیک فوق‌العاده، نسخه اول شاهکار ناتی داگ را به اندازه نسخه دومش زیبا ساخته و تجربه دوباره‌اش به نظر من برای همه طرفداران بازی واجب است.

ایز و سزاوار است که بازی The Last of Us Part 1 با توصیفات «هدفمند در داستان‌سرایی»، «شکیبا در شخصیت‌پردازی» و «مبهوت‌کننده در فضاسازی» مطرح شود؛ اما عاملی که ماموریت رخنه به قلب مخاطب را برعهده می‌گیرد و روایت را از هم‌سبک‌ها و حتی پارت دوم متمایز می‌سازد، منحصر به فرد نگه داشتن سناریو‌ها و استفادۀ هوشمندانه از آن‌ها است؛ رسالتی که به وضوح، ناتی داگ آن را در هنگام به تحریر در آوردن «بازی‌‌نامه» (Script) جدی گرفته و نتیجۀ این جدیت در تار و پود المان‌های روایی، از شخصیت‌پردازی گرفته تا درک پیام‌های داستان، دیده می‌شود.