خرید بازی اکانت قانونی The Callisto Protocol

اولین اثر استودیو Striking Distance قدمی محکم و البته لرزان به‌سمت آفرینش یک مجموعه (IP) جدید است. The Callisto Protocol با داستان اسرارآمیز و جذاب، گیم‌پلی خونین، سرگرم‌کننده و چالش‌برانگیز، فضاسازی بسیار گیرا و صداگذاری تحسین‌برانگیز خود بالاخره جای خالی مجموعه دد اسپیس را پر می‌کند. اثری که هرگز بی‌ایراد نیست و با شروع بسیار شتاب‌زده در قصه، شخصیت منفی کلیشه‌ای و مشکلات فنی پرتعدادی که دارد، از تبدیل شدن به‌اثری بی‌نقص باز می‌ماند. کالیستو پروتکل با وجود مشکلاتی که دارد، یک تجربه‌ی داستان‌محور ۹ الی ۱۴ ساعته‌ی باکیفیت است که ضمن سیراب کردن عطش افرادی که دلشان برای ترس فضایی در مدیوم گیم لک زده بود، طرفداران بازی‌های داستان‌محور را هم راضی می‌کند.

برخلاف چیزی که انتظار دارید، سیستم مبارزات The Callisto Protocol بیشتر روی نبردهای تن به تن یا به اصطلاح Melee تمرکز دارد و گان‌پلی درصد کمی از جریان مبارزات را به خودش اختصاص می‌دهد. در بازی شما یک باتون برقی دارید که قابلیت ارتقا دارد و دشمن اصلی موجوداتی است که در جهان The Callisto Protocol پرسه می‌زنند. برای اینکه رویکرد جدید در سیستم مبارزات حس بهتری هم پیدا کنند، تیم سازنده ویژگی جاخالی دادن را نیز به بازی اضافه کرده. به صورت کلی شما باید قبل از اینکه مشت و لگدهای دشمنان به بدن کاراکترتان بخورد، با گرفتن آنالوگ سمت چپ به جهت‌های مختلف مانع از این شوید که ضربات به شما بخورند.

برای اینکه سیستم جاخالی دادن‌ بازی هیجانش نیز حفظ شود، بازی شما را مجبور می‌کند که پس از جاخالی دادن اولین ضربه، حتما آنالوگ را به سمت جهت مخالف حرکت دهید تا از شر حملات موجودات بازی در امان بمانید. اما کل این قضیه دو مشکل به شدت اساسی دارد. اول اینکه در کنار تکراری بودن الگوی رفتاری دشمنان، هیچ تایم فریمی برای جاخالی دادن‌ها در نظر گرفته نشده و با یک سیستم به شدت سطحی طرفیم که صرفا باعث می‌شود مخاطب برای ضربه نخوردن، آنالوگش را مدام به چپ و راست حرکت دهد. دوما، تمرکز بازی به شکل وحشتناکی روی جاخالی دادن و میلی کامبت قرار گرفته و همین موضوع باعث شده تا نبردهای بازی سریعا رنگ یکنواختی به خودشان بگیرند و فاز حوصله‌سربری به خود بگیرند.

حالا ترکیب این سیستم مبارزات خسته کننده را با دو مشکل دیگری که بازی در حاضر از آن‌ها رنج می‌برد و در ادامه مفصل برایتان توضیحشان می‌دهم در نظر بگیرید تا بفهمید تجربه The Callisto Protocol چقدر می‌تواند عذاب‌آور باشد. اولین مشکل به دوربین بازی مربوط می‌شود که نزدیک بودنش به کاراکتر اصلی، کاری می‌کند که در فضاهای بسته مدام دشمنانتان را گم کنید و اصلا نفهمید که دارید ضرباتتان را به کجا می‌زنید. دومین مورد مربوط به سیستم احیای بازی می‌شود. در The Callisto Protocol باید برای احیای کاراکترتان سرم‌هایی را به گردن خود تزریق کنید؛ سرم‌هایی که تزریق کاملشان چیزی حدود دو الی سه ثانیه طول می‌کشد. ایجاد چنین سیستمی کاملا از عمد در بازی قرار گرفته تا مخاطب برای احیای خودش در شرایط حساس استرس بگیرد، از دست دشمنان فرار و بعد از احیای نسبی، خودش را برای راند بعدی مبارزه آماده کند.

اصلا نمی‌توان سیستم احیا و مبارزات بازی را با آثار موفقی همچون The Last of Us مقایسه کرد و The Callisto Protocol به معنی واقعی کلمه مجبورتان می‌کند تا در جریان نبردها عملکرد بی‌نقصی داشته باشید و تا کشتن آخرین دشمن به فکر احیا نیفتید. این یک سیستم غیرمنصفانه است و گیمر را در شرایط نابرابری قرار می‌دهد که هیچ منطقی در آن وجود ندارد. حالا با تمام توصیفاتی که داشتم، حساب کنید که یک سری از مراحل در بازی هستند که شما در یک اتاق زندانی می‌شوید و مثل مور و ملخ از در و دیوار دشمن روی سرتان می‌ریزد. این مدل از طراحی مراحل حتی در نسخه ابتدایی Dead Space هم نقدهای بسیاری را دریافت کرد و در نسخه دوم شاهد حدف کامل آن‌ها بودیم. اما در The Callisto Protocol شاهد بازگشت پر قدرت این مراحل هستیم و با ایراداتی که بازی در طراحی سیستم مبارزات و احیای خود دارد، گیمر به معنی واقعی کلمه چند دقیقه شکنجه می‌شود.